Erlichioza monocytarna psów

Patogeneza i objawy kliniczne

Erlichioza monocytarna może przebiegać ostro, przewlekle lub subklinicznie. Okres inkubacji w przypadku choroby o przebiegu ostrym wynosi 8-20 dni. Drobnoustroje atakują jednojądrzaste fagocyty-monocyty, w obrębie których ulegają podziałom, a następnie niszczą błony komórkowe opadniętych komórek i atakują kolejne. W patogenezie choroby dużą rolę odgrywają mechanizmy immunologiczne. Istotny jest także udział śledziony (Harrus i in., 1998).

Przebieg kliniczny erlichiozy jest uzależniony od osobniczych predyspozycji, szczepu bakterii oraz ewentualnej obecności chorób towarzyszących. Pierwsze objawy są niespecyficzne. U zakażonych psów obserwuje się: apatię, brak apetytu, gorączkę oraz utratę masy ciała. Efektami namnażania się drobnoustrojów w komórkach układu siateczkowo-śródbłonkowego są uogólnione powiększenie węzłów chłonnych oraz powiększenie śledziony. Ponadto obserwuje się: wypływ z oczu i nosa, obrzęki obwodowych części ciała oraz pojawianie się wybroczyn na skórze i błonach śluzowych.

Trombocytopenia rozwijająca się w przebiegu choroby oraz upośledzenie prawidłowej funkcji płytek krwi skutkują skłonnościami do krwawień i krwotoków (Brandão i in., 2006). Obserwowane niekiedy objawy neurologiczne (drgawki, ataksja, objawy przedsionkowe, przeczulica czy upośledzenie funkcji nerwów czaszkowych) są efektem zapalenia opon mózgowych lub wynaczynień w centralnym układzie nerwowym. Po upływie 2-4 tygodni od pojawienia się ostrych objawów choroby psy mogą ulec spontanicznemu wyzdrowieniu lub też infekcja przechodzi w fazę subkliniczną, która może trwać miesiące, a nawet lata. Dzięki mimikrze antygenowej Ehrlichia spp. mogą unikać kontaktu z przeciwciałami i eliminacji z organizmu (Mavromatis i in., 2006).

Postać przewlekła choroby spotykana jest rzadko. Przypuszcza się, że jej rozwój jest uwarunkowany pewnymi predyspozycjami genetycznymi psów do takiego przebiegu infekcji. Bardzo często u przewlekle zakażonych osobników d...