Erlichioza monocytarna psów

fot. istock

Artykuł pochodzi z książki autorstwa Adaszka Ł., Staniec M., Kalinowskiego M., Ziętka J., Winiarczyka S. Choroby zakaźne psów. Elamed Media Group, 2019.

Erlichiozy są grupą chorób transmisyjnych wywoływanych przez wewnątrzkomórkowe Gram-ujemne drobnoustroje z gatunków: Ehrlichia canis, Ehrlichia ewingii i Ehrlichia chaffeensis. E. canis zakaża monocyty i jest przyczyną erlichiozy monocytarnej. E. ewingii atakuje granulocyty i jest czynnikiem etiologicznym erlichiozy granulocytarnej. Z kolei E. chaffeensis wywołuje u ludzi erlichiozę monocytarną. Rezerwuarem tego zarazka są prawdopodobnie psy.

Przedstawiciele rodzaju Ehrlichia należą do rodziny Anaplasmataceae, do której zalicza się także Anaplasma phagocytophilum i Anaplasma platys będące odpowiednio przyczyną anaplazmozy granulocytarnej i anaplazmozy trombocytarnej, a także przedstawicieli rodzaju Neorickettsia. Rodzina Anaplasmataceae łącznie z rodziną Rickettsiaceae tworzą rząd Rickettsiales.

Przebieg kliniczny erlichioz u zwierząt jest uwarunkowany wieloma czynnikami, takimi jak: wielkość inokulum, gatunek i szczep patogenu czy też status immunologiczny gospodarza.

Etiologia i epidemiologia

Czynnikiem etiologicznym erlichiozy monocytarnej jest E. canis. Chorobę u psów po raz pierwszy opisano w Algierii w 1935 roku (Mavromatis i in., 2006). Głównym wektorem riketsji są kleszcze Rhipicephalus sanguineus, aczkolwiek ich DNA wykrywano także w organizmach: Ixodes ricinus (Wielinga i in., 2006), Haemaphysalis spp. (Satta i in., 2011) oraz Dermacentor spp. (Satta i in., 2011). Przypadki choroby notowano w Europie, obu Amerykach, Azji i Afryce. Wydaje się, że Australia jest kontynentem wolnym od choroby, aczkolwiek badaniami serologicznymi, jakimi obejmowano psy z obszaru tego kontynentu, niekiedy wykazywano w ich surowicy obecność swoistych przeciwciał dla E. canis.

W Europie erlichioza monocytarna jest najczęściej stwierdzana w krajach śródziemnomorskich, skąd często zawleczona je...