Choroby odkleszczowe
Etiologia chorób odkleszczowych
W umiarkowanej strefie klimatycznej spotyka się kleszcze trójżywicielowe (1). Wszystkie przechodzą rozwój z przeobrażeniem niezupełnym, który obejmuje stadia: larwy, nimfy, imago. Postacie rozwojowe różnią się między sobą liczbą par odnóży krocznych oraz stopniem rozwoju narządów rozrodczych. Każda z ich form rozwojowych pobiera krew od różnego żywiciela przez 2-10 dni. Należy pamiętać, że długość cyklu rozwojowego kleszczy zależy od warunków środowiska oraz dostępności konkretnych żywicieli. Poszczególne stadia rozwojowe, bez dostępu do pokarmu, potrafią wytrzymać nawet kilka lat, co powoduje przedłużenie całego cyklu (1). W Europie największe zagrożenie aktualnie stwarzają kleszcz pospolity Ixodes ricinus oraz kleszcz łąkowy Dermacentor reticulatus (1, 3). W polskim klimacie ich aktywność jest największa od końca marca do początku grudnia, z czego można wyróżnić dwa szczyty: wiosenny i jesienny. Nie można jednak bagatelizować ich w pozostałych miesiącach roku (3). W Polsce stwierdza się także choroby przenoszone przez Rhipicephalus sanguineus, który nie występuje endemicznie (17).
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
