Zespół Cushinga u psów – współczesne wytyczne diagnostyczne
Hiperadrenokortycyzm (HAC, ang. hyperadrenocorticism) jest definiowany jako endogenna nadprodukcja kortyzolu lub reakcja na egzogenne glikokortykosteroidy.
Zaburzenie może przebiegać pod dwoma postaciami – przysadkowo zależnego hiperadrenokortycyzmu (PDH, ang. pituitary-dependent hyperadrenocotricism) wynikającego z obecności gruczolaka przysadki mózgowej wydzielającego hormon adrenokortykotropowy (ACTH, ang. adrenocorticotropic hormone) oraz nadnerczowo-zależnego hiperadrenokortycyzmu (ADH, ang. adrenal-dependent hyperadrenocorticism), będącego skutkiem rozwoju funkcjonalnego gruczolaka lub raka nadnercza.
Egzogenny HAC jest wynikiem długotrwałej ekspozycji na syntetyczne glikokortykosteroidy. Nie tylko pojawiają się kliniczne objawy hiperadrenokortycyzmu, dochodzi również do zahamowania wydzielania ACTH, co skutkuje zanikiem kory nadnerczy.
Spontaniczna nadczynność kory nadnerczy
Spontaniczna nadczynność kory nadnerczy występuje u 1-2 psów na 1000. Chorują zwierzęta w średnim i starszym wieku, średnia wieku wynosi 10-11 lat, natomiast większość psów w momencie rozpoznania ukończyła 6. rok życia.
Określone zostały predyspozycje rasowe dla PDH – częściej pojawia się u psów ras małych, m.in. pudli miniaturowych, yorkshire terierów, jamników, przy czym 75% pacjentów ma masę ciała poniżej 20 kg. Hiperkortyzolemia związana z gruczolakiem przysadki mózgowej stanowi 80-85% wszystkich przypadków nadprodukcji endogennych glikokortykoidów u psów. Rzadziej występujący ADH, stanowiący 15-20% przypadków choroby, pojawia się częściej u ras średnich i dużych, a według niektórych badań także u suk (60-65% przypadków).
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
