Zastosowanie biomarkerów sercowych w medycynie weterynaryjnej
W celu diagnozowania, ustalania prognozy i monitorowania chorób serca u ludzi wykorzystuje się biochemiczne markery sercowe. Choroby serca u zwierząt czasem przez dłuższy czas przebiegają bezobjawowo, co może stwarzać trudności w ich rozpoznaniu, dlatego oznaczanie biomarkerów sercowych znajduje zastosowanie także w praktyce weterynaryjnej (1).
Wcześniej diagnostyka laboratoryjna pierwotnych i wtórnych chorób serca opierała się na analizach morfologii krwi, stężenia elektrolitów i enzymów, takich jak: kinaza kreatyninowa (CK), dehydrogenaza mleczanowa (LDH), aminotransferaza asparaginianowa (AST), jednakże ich czułość i specyficzność w odniesieniu do uszkodzeń mięśnia sercowego były niskie. W przypadkach urazów bądź niedokrwienia mięśnia sercowego aktywność CK przekracza zakres normy po 4-8 godzinach i wraca do wartości prawidłowych już po 2-3 dniach. CK jest czułym markerem przez krótki okres, nie wykazuje on jednak dużej dokładności w przypadku urazów mięśnia sercowego.
Podobna niepewność diagnostyczna pojawia się przy podwyższonych wartościach LDH. Od dłuższego czasu dysponujemy niezawodnymi markerami, takimi jak: troponiny, mózgowy peptyd natriuretyczny czy przedsionkowy peptyd natriuretyczny. Markery te pozwalają na wczesne rozpoznanie, prognozowanie oraz monitorowanie chorób serca u zwierząt. Oznaczenie pro-ANP i troponiny I umożliwia wykrycie zmian spowodowanych zakłóceniami pracy serca lub uszkodzeniem komórek mięśnia sercowego. W pewnych przypadkach pozwala również na prognozowanie skutków terapii. Ostatnio możliwe stało się również oznaczanie NT-pro BNP, który jest popularnym markerem w zakresie badań u ludzi.
Troponiny
Troponiny są białkami, które wiążą jony wapnia (Ca++) i są obecne we wszystkich komórkach mięśni poprzecznie prążkowanych. W organizmie troponiny występują głównie w formie związanej z aktyną i miozyną, tylko niewielka część jest niezwiązana i znajduje się w cytoplazmie. Troponina miokardialna i szkieletowa I i T wykazują o...