Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych oraz mózgu o nieznanej przyczynie u psów. Cz. II

Leczenie

Po wykluczeniu choroby zakaźnej, głównym sposobem leczenia MUO jest immunosupresja za pomocą kortkykosteroidów lub innych środków immunomodulujących. Początkowe leczenie ma na celu ustabilizowanie pacjenta w zależności od stopnia ciężkości dysfunkcji neurologicznej, po którym wprowadza się terapię podtrzymującą. W przypadku napadów padaczkowych konieczna jest również terapia przeciwdrgawkowa. Stabilizacja może wymagać tlenoterapii, płynoterapii − dla utrzymania perfuzji mózgowej i kontroli niedociśnienia (koloidy/krystaloidy) oraz terapii osmotycznej (mannitol, hipertoniczna sól fizjologiczna) − w celu zmniejszenia podwyższonego ciśnienia wewnątrzczaszkowego (3).

Immunosupresja ma kluczowe znaczenie w terapii MUO, ma ona na celu wywołanie remisji choroby, hamowanie stanu zapalnego i modulację funkcji limfocytów. Kortykosteroidy są pierwszą linią terapii. Często podaje się dawki przeciwzapalne do immunosupresyjnych (prednizon 0,25-0,5 mg/kg m.c. na dobę) zanim uzyska się negatywne wyniki w kierunku chorób zakaźnych, a następnie zwiększa się dawkę do uzyskania immunosupresji (2-4 mg/kg m.c.), stosując ją codziennie przez ok. 2-4 tygodnie. Następnie dawka ta jest stopniowo zmniejszana co 4 tygodnie, gdy objawy ulegną stabilizacji lub wycofaniu (15). Ostatecznym celem leczenia jest podanie najmniejszej skutecznej dawki kortykosteroidów, na przykład co drugi dzień, w celu utrzymania remisji objawów lub całkowite odstawienie leku.

Zwierzęta początkowo reagują bardzo dobrze na leczenie, ale nawroty mogą pojawiać się często, zatem utrzymanie remisji choroby może wymagać długoterminowego podawania środków sterydowych w wysokich dawkach lub podawania alternatywnych środków immunosupresyjnych, aby zapobiec wystąpieniu skutków ubocznych leczenia wysokimi dawkami sterydów. Możl...