Torbiele nerek – rodzaje i charakterystyka

Torbiele nerkowe – TN (ang. renal cysts – RCs) – to wypełnione płynem, wyścielone nabłonkiem łagodne struktury mogące pojawiać się w korze lub rdzeniu nerki. Torbiele nerkowe mogą wywodzić się z uchyłków dystalnych krętych kanalików nerkowych lub kanalików zbiorczych. Aktywne metabolicznie komórki nabłonka mogą powodować gromadzenie się płynu. Chociaż etiologia pozostaje nieznana, sugeruje się, że przyczyną pojawienia się torbieli może być m.in. niedrożność kanalików i/lub niedokrwienie w niedrożnych obszarach. Torbiele nerkowe u psów i kotów mogą być również wrodzone, jak na przykład wielotorbielowatość nerek (PKD), dziedziczona autosomalnie dominująco u kotów perskich lub bulterierów; RCs mogą również rozwijać się wtórnie do przewlekłych nefropatii (9, 11). Większość torbieli nerkowych jest łagodna, nie daje objawów klinicznych i często diagnozowane są przypadkowo u zdrowych zwierząt, na ogół nie wymagają leczenia (8, 11).

Torbiele nerkowe dzieli się na:

Torbiele prawdziwe – jest to najczęściej występujący rodzaj torbieli nerek, które tworzą się wskutek poszerzenia różnych odcinków cewek nerkowych, a ściany torbieli stanowi tkanka nabłonkowa.

Torbiele rzekome – posiadają ściany z tkanki innej niż nabłonkowa, np. tkanki łącznej. Torbiel rzekoma powstaje w nielicznych przypadkach, np. po urazie nerki. W konsekwencji uderzenia, upadku, stłuczenia, wypadku komunikacyjnego, w którym dochodzi do uszkodzenia struktur nerki, mogą powstawać krwiaki lokalizujące się głównie pod torebką nerkową. Po całkowitym rozpuszczeniu skrzepu w miejscu urazu tworzą się zmiany, które w badaniach obrazowych wyglądają na zbiorniki płynowe i określane są mianem torbieli rzekomej nerki.

Torbiele rzekome okołonerkowe (PNP) – ten rodzaj torbieli to wypełnione płynem włókniste worki, które otaczają nerkę i nie są wyścielone nabłonkiem. U kotów PNP są idiopatyczne, ale zwykle występują w związku z przewlekłą niewydolnością nerek (CRF).

Torbiele wrodzone – ich występowanie obs...