Przewlekła niewydolność nerek

Przewlekła niewydolność nerek (PNN) wg klasyfikacji IRIS (International Renal Interest Society) ma cztery stadia zaawansowania. Kryterium oceny stanowi poziom azotemii oraz występowanie objawów klinicznych.

Ryzyko rozwoju choroby ocenia się, uwzględniając trzy główne kryteria:

poziom azotemii,

wielkość białkomoczu,

wysokość ciśnienia krwi.

PNN jest to choroba przewlekła, powodująca postępującą utratę przez nerki ich funkcji (Chronic Renal Failure – CRF) (8, 12). Wyraża się głównie spadkiem wielkości filtracji kłębuszkowej (Glomerular Filtration Rate – GFR), utratą zdolności zagęszczania moczu przez nerki oraz brakiem produkcji aktywnej formy witaminy D3 i erytropoetyny (2, 5, 7, 8, 9, 10, 12, 13). Rezerwa czynnościowa nerek powoduje, że objawy kliniczne choroby ujawniają się późno.

Rozpoznanie – objaw polidypsji i poliurii

Bardzo często pierwszym objawem klinicznym choroby jest pojawienie się wielomoczu i zwiększonego pragnienia – poliurii (PU), polidypsji (PD) (1, 3, 4, 6, 10, 11). PD u psów jest definiowana jako pobieranie wody w ilości ponad 90 ml/kg m.c./dobę, a u kotów – ponad 40. PU to wydalanie moczu u psów powyżej 45 ml/kg/dobę, a u kotów – ponad 40. Obniżenie zdolności kanalików nerkowych do zagęszczania moczu występuje przy redukcji ich funkcji powyżej 67%, natomiast dysfunkcja kłębuszków, prowadząca do azotemii, występuje powyżej wartości 75%, dlatego objawy PU/PD często występują przed pojawieniem się azotemii, stanowiąc wyzwanie diagnostyczne dla lekarza weterynarii. Rozpoznanie postawione w tym momencie jest niezwykle ważne, ponieważ umożliwia wprowadzenie leczenia renoprotekcyjnego, a czasem dodatkowo – przyczynowego. Natomiast zbagatelizowanie objawów skutkuje dalszym rozwojem choroby, prowadząc do wystąpienia azotemii, i wówczas pozostaje tylko leczenie objawowe (3).

Utrzymanie prawidłowego bilansu wody w organizmie zależy głównie od pragnienia i objętości moczu, jako odpowiedzi organizmu na zmiany osmolarności i objęto...