Padaczka lekooporna

Rozpoznawanie padaczki

Zgodnie z definicją zaproponowaną w 2015 roku przez Międzynarodową Weterynaryjną Grupę Roboczą ds. Padaczki (ivetf.org) padaczkę definiuje się jako chorobę mózgu charakteryzującą się trwałą predyspozycją do wywoływania napadów padaczkowych. Definicję tę zwykle stosuje się w praktyce jako występowanie co najmniej dwóch niesprowokowanych napadów padaczkowych w odstępie > 24 godzin (3). Padaczka idiopatyczna lub prawdopodobnie genetyczna jest diagnozowana poprzez wykluczenie innych możliwych przyczyn napadów, których może być wiele. Podstawą diagnostyki jest dokładny wywiad uzyskany od właściciela, opis przebiegu napadu, okoliczności jego wystąpienia, czasu trwania, ewentualnych wyzwalaczy (tzw. trigerów). Lekarz weterynarii powinien ustalić, czy zdarzenie, które miało miejsce faktycznie, było napadem padaczkowym i jakie jest jego podłoże. Bardzo pomocne jest nagranie z przebiegu napadu. Dlatego należy zachęcać właścicieli do dokumentowania nietypowych zachowań i objawów u swojego zwierzęcia. Niezwykle istotne są informacje dotyczące: wieku zwierzęcia, w którym wystąpił pierwszy napad padaczkowy, rasy, przebytych do tej pory chorób. W dalszej kolejności należy przeprowadzić pełne badanie kliniczne i neurologiczne. Wymagane jest wybranie, indywidualnie dla każdego pacjenta, w zależności od wyniku badania neurologicznego, dodatkowych badań diagnostycznych w celu ustalenia przyczyn występowania ataków padaczkowych. Plan diagnostyki szczegółowej obejmuje m.in.: podstawowe badanie moczu, badanie morfologiczne krwi, badania biochemiczne surowicy, stężenie hormonów tarczycowych, kwasów żółciowych na czczo, rezonans magnetyczny mózgu, badanie płynu mózgowo-rdzeniowego i testy w kierunku chorób zakaźnych, a także EEG (3). Często rozpoznanie padaczki idiopatycznej/genetycznej jest domniemane, ze względu na wysokie koszty badań dodatkowych, w tym zaawansowanej diagnostyki obrazowej.

Leczenie

Terapia padaczki skupia się na dwóch zasadniczyc...