Diagnostyka przewlekłych biegunek u psów i kotów

Kliniczna biegunka jest zatem dwojakiego pochodzenia:

1. W sytuacji przedostawania się wody w ilościach znacznie przekraczających możliwości resorpcji okrężniczej mówimy o biegunkach uwarunkowanych zmianami chorobowymi w jelitach cienkich. Dla tego typu zmian posługujemy się pojęciem „biegunki jelit cienkich”.
2. W sytuacji upośledzenia mechanizmów wchłaniania okrężniczego mówimy o „biegunce jelit grubych”.

Powyższe informacje mają znaczenie kliniczne: terapeutyczne i prognostyczne, dlatego też w trakcie badania należy zróżnicować miejsce powstawania biegunki.

Biegunka jest objawem, który w porównaniu z wymiotami, w sposób bardziej swoisty informuje o chorobach przewodu pokarmowego. Niemniej jednak zawsze pozostaje część przyczyn poza układem pokarmowym mogąca być realną przyczyną biegunki. Szczególnie dotyczy to biegunek przewlekłych. Działanie lekarskie w zetknięciu się ze zwierzęciem dotkniętym biegunką, poprzez kliniczne badanie fizykalne, ma wyjaśnić w sposób możliwie najpełniejszy, obszar zajęty chorobowo i wskazać jego potencjalną przyczynę.

Przewlekłą biegunkę jelita cienkiego można podzielić na:

• zespół złego trawienia,
• zespół złego wchłaniania bez utraty białka,
• enteropatię białkogubną.

Zwierzęta z przewlekłą biegunką na początku postępowania powinny być zbadane parazytologicznie. Badania kału należy wykonać kilkukrotnie w kierunku nicieni, Giardia i Tritrichomonas.