Aktualne spojrzenie na wielotorbielowatość nerek u kotów

Diagnostyka obrazowa

Czułość, specyficzność i powtarzalność metody ultrasonograficznej wynoszą odpowiednio około 91-96,2%, 91-100% i 100% (1, 6, 16). Torbiele mają wygląd okrągłych do owalnych, bezechowych lub hipoechogenicznych struktur, zlokalizowanych typowo w warstwie korowej lub w rdzeniu nerek. Są dobrze odgraniczone od miąższu nerek i posiadają cienkie ściany. Ich ilość i wielkość waha się znacząco i wzrasta wraz z wiekiem pacjenta, aż ostatecznie w niektórych przypadkach może dochodzić do całkowitego zastąpienia prawidłowego miąższu nerek.

Torbiele są zazwyczaj jałowe, lecz niektóre z nich mogą zawierać krew, mogą być hipoechogeniczne lub posiadać w swoim świetle echa wewnętrzne (38). Mogą przypominać pojedyncze lite lub jamowe guzy, ropnie i krwiaki. Ropnie nerek zazwyczaj można zróżnicować z torbielami dzięki obecności ech i sedymentu w obrębie zmiany jamowej, a w szczególności dzięki słabszemu odgraniczeniu zmiany i jej nieregularnemu konturowi. Jeśli zawartość komórkowa pozostaje relatywnie mała, wzmocnienie akustyczne może być ciągle obecne. W niektórych przypadkach konieczne jest zastosowanie biopsji aspiracyjnej cienkoigłowej do postawienia diagnozy (31).

Wyniki fałszywie ujemne mogą pojawić się w przypadku bardzo małych torbieli, braku doświadczenia badającego lub (rzadko) przy obecności niewielkich torbieli o podobnej echogeniczności zlokalizowanych w rdzeniu nerki (1).

U kotów perskich w 2019 roku Guerra i wsp. opublikowali kryteria ultrasonograficzne diagnozowania ADPKD oparte na wieku (tab. 1).

[...]

Ten materiał dostępny jest tylko dla użytkowników
którzy są subskrybentami naszego portalu.

Wybierz pakiet subskrypcji dla siebie
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!

Wybierz subskrypcję

Masz aktywną subskrypcję?

Zaloguj się

Nie masz jeszcze konta w serwisie? Dołącz do nas