Aktualne spojrzenie na wielotorbielowatość nerek u kotów

STAN WIEDZY

Występowanie i przyczyny

Wielotorbielowatość nerek (ang. polycystic kidney disease – PKD) jest dziedziczną chorobą, charakteryzującą się postępującym rozwojem torbieli w nerkach i czasem w innych narządach, np. trzustce. Jedno z doniesień sugeruje, że u blisko 48% kotów torbiele były obecne również w wątrobie, ale badanie to wykonano w małej grupie zwierząt (23 osobników) (8, 14).

U ludzi wielotorbielowatość nerek dziedziczona autosomalnie dominująco (ang. autosomal dominant polycystic kidney disease – ADPKD) dotyka od 1:200 do 1:1000 osób (21). U kotów choroba ta ma również dużą częstość występowania, głównie u rasy perskiej, u której jest jedną z najbardziej rozpowszechnionych chorób genetycznych. Szacuje się, że częstość ta wynosi: 38% w Stanach Zjednoczonych, 50% w Australii, 49,2% w Zjednoczonym Królestwie, 40,45% we Francji, 41% we Włoszech, 36% w Słowenii, 15,7% na Tajwanie, 36,38% w Iranie, 46% w Japonii i 5% w Brazylii.

W powyższych badaniach nie wykazano statystycznie istotnych różnic pomiędzy samicami i samcami, co sugeruje, że dziedziczenie choroby nie jest sprzężone z płcią (2, 4, 6, 10-13, 17, 24, 29, 32). PKD może również pojawiać się u osobników, u których w programie hodowlanym znalazły się koty rasy perskiej w celu pozyskania określonych cech oraz kotów innych ras, m.in.: amerykańskich krótkowłosych, brytyjskich krótkowłosych, szkockich zwisłouchych i ras mieszanych (25, 33). Lyons i wsp. w 2004 r. stwierdzili, że PKD dotyka 6% ogółu populacji kotów na całym świecie. Oznaczałoby to, że jest najczęstszą chorobą genetyczną kotów domowych (26).

Istnieją cztery różne typy torbielowatości nerek. Typ I – zespół Pottera – jest określany jako autosomalna recesywna wielotorbielowatość nerek (ARPKD), typ II jako dysplazja torbielowata nerek, typ III jako autosomalna dominująca wielotorbielowatość nerek (ADPKD), a typ IV występuje, gdy długotrwała niedrożność moczowodu prowadzi do torbielowatości nerek lub wodonercza (5).

AD...