Terapia Orthokine®Vet IRAP. Przydatność autologicznej kondycjonowanej surowicy jako terapii wspomagającej w leczeniu zapalenia kostno-stawowego (osteoarthritis) po zabiegach operacyjnych u psów
Zapalenie kostno-stawowe (osteoarthritis) jest chorobą o podłożu zapalnym, w przebiegu której dochodzi do miejscowego uwolnienia znacznych ilości aktywnych biologicznie substancji nazywanych mediatorami zapalenia. Należą do nich peptydy i białka produkowane i uwalniane przez tkanki tworzące staw oraz komórki biorące udział w nieswoistej odpowiedzi układu odpornościowego (makrofagi, neutrofile, komórki dendrytyczne). Mediatory zapalenia rozprowadzane są i przede wszystkim oddziałują parakrynowo. Jednak po przekroczeniu pewnego stężenia mogą także wywoływać odpowiedź ogólnoustrojową. Dochodzi wówczas do aktywacji tzw. reakcji ostrej fazy (acute phase reaction – APR), będącej pierwszą, nieswoistą odpowiedzią organizmu na uszkodzenie tkanek. Zwiększone stężenie niektórych mediatorów zapalenia może być obserwowane zarówno w mazi stawowej i strukturach stawu objętego procesem zapalnym, jak i we krwi obwodowej. Najbardziej widoczny jest miejscowy wzrost ich syntezy, szczególnie w strukturach więzadłowych stawu, błonie maziowej torebki stawowej i mazi stawowej (1). Pomiar stężenia mediatorów zapalenia w mazi stawowej uważany jest za najbardziej czuły test wskazujący na zapalenie stawu.
Do głównych mediatorów zapalenia u ssaków należą cytokiny prozapalne: interleukina 1 (IL-1), interleukina 6 (IL-6) interleukina 8 (IL-8) oraz czynnik martwicy nowotworów α (TNFα). Stymulują one reakcję ostrej fazy oraz inne mechanizmy odpowiedzi immunologicznej, wpływając na proces zapalny na różnych jego etapach. Poza oddziaływaniem na komórki układu immunologicznego cytokiny prozapalne powodują szereg zmian patologicznych w tkankach stawu, które mogą przyczyniać się do rozwoju zapalenia kostno-stawowego (osteoarthritis). Cytokiny prozapalne stymulują komórki błony maziowej, torebki stawowej i chondrocyty do wydzielania metaloproteinaz, enzymów odpowiadających za niszczenie istoty pozakomórkowej tkanki łącznej. Westacott oraz Sharif (1996) udowodnili destrukcyjny wpływ interleukiny 1 ...
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
