System zewnętrznej stabilizacji liniowej Polilock

Technika implantacji systemu Polilock jest prosta i została opracowana w celu zminimalizowania powikłań związanych z siłami skrętnymi, na które narażone są stabilizatory zewnętrzne. Ten rodzaj stabilizacji zewnętrznej jest zalecany do stabilizacji złamań u małych pacjentów. System składa się z różnych elementów i można stosować różne konfiguracje: jednostronną konfigurację jednopłaszczyznową typu IA, jednostronną konfigurację w kształcie litery T, konfigurację z belką podwójną i inne, bardziej złożone konfiguracje. Niezależnie od wybranej konfiguracji zaleca się zawsze stosowanie grotowkrętów samogwintujących przy wstępnym nawiercaniu, aby zapewnić najlepszą możliwą jakość gwintu w korze kostnej. W zakresie powikłań występują głównie takie same, jak w przypadku stosowania stabilizatorów zewnętrznych. System stabilizacji zewnętrznej Polilock jest przeznaczony do stabilizacji złamań u małych pacjentów o wadze do 5 kg. Składa się z plastikowych zacisków i 5 mm prętów karbonowych, dzięki czemu jest bardzo lekki i wszechstronny, a także minimalizuje interferencje radiologiczne (ryc. 1). Po dodaniu większej liczby grotowkrętów i prętów łączących struktura systemu zmienia się, co umożliwia jego stosowanie u pacjentów o większej masie ciała.

Ryc. 1. System stabilizacji zewnętrznej Polilock, radioprzezierny stabilizator pozwala na kontrolę kości przez belkę i zaciski; ryc. archiwum autora

Komponenty systemu

System składa się z różnych elementów: plastikowych zacisków, haków blokujących, krótkich haków dla grotowkrętów (ryc. 2) i belki łączącej (ryc. 3), długiego haka grotowkrętu w konfiguracji z podwójną belką (prętem) (ryc. 4), nakrętek blokujących M3, prętów karbonowych, szpilek i grotowkrętów samogwintujących. Plastikowe zaciski o średnicy 20 mm umożliwiają stabilizację grotowkrętów gwintowanych od 0,8 do 2,5 mm. Dodatkowo mogą być używane pojedynczo lub w parach do mocowania jednego lub dwóch prętów karbonowych w zależności od potrzeb (ryc. 5). Główną zale...