Stabilizacja zewnętrzna przy złamaniach kości krzyżowej u 15 psów
Technika chirurgiczna
Psich pacjentów indukowano propofolem (2 mg/kg m.c. i.v., Propofol Lipuro 10 mg/ml; B. Braun Melsungen AG, Niemcy) oraz podtrzymywano izofluranem (Isoflo; Ecuphar, Hiszpania) w tlenie. Pacjenci byli goleni i dezynfekowani od proksymalnego obszaru kości piszczelowych obydwu kończyn miednicznych. Preferowanym ułożeniem była pozycja leżąca na mostku z tylnymi kończynami zgiętymi doczaszkowo i ułożonymi blisko brzucha (pozycja „klęczącego psa”), ułatwiająca zgięcie stawu lędźwiowo-krzyżowego i redukcję złamania. Pacjentów z kombinacją płytki do osteosyntezy i ZSS układano najpierw w pozycji leżącej bocznej, a pozycję leżącą na mostku stosowano później dla ZSS. Technika chirurgiczna uwzględniała dwa tryby stabilizacji, zależnie od pacjenta i charakterystyki złamania. Generalnie pacjentów z nieznacznym przemieszczeniem lub ze złamaniem wieloodłamowym stabilizowano wyłącznie ZS, a tych z przemieszczonymi złamaniami stabilizowano za pomocą osteosyntezy wewnętrznej w połączeniu z ZS.
Pierwsze z tych rozwiązań opiera się wyłącznie na zewnętrznej stabilizacji zamkniętej, podczas gdy drugie wiąże się ze stabilizacją wewnętrzną i następnie z zewnętrzną. Podejście to czasami pozwalało zwiększyć precyzję redukcji złamań osiąganą przy zastosowaniu metody otwartej. Wykonywano tak małe, jak tylko możliwe nacięcie kłute, wstępnie nawiercano otwór z wykorzystaniem prowadnicy wiertła i wprowadzano grotowkręt. W ramach ZS stosowano grotowkręty samogwintujące o średnicach 1-3 mm, odpowiednio do wielkości i wagi pacjenta, wprowadzane przy 300-500 rpm.
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
