Premedykacja pacjenta geriatrycznego

W ciągu ostatnich latach intensywny rozwój medycyny weterynaryjnej oraz wzrost świadomości właścicieli pozytywnie wpłynęły na wydłużenie życia zwierząt towarzyszących, w związku z czym w codziennej praktyce weterynaryjnej znacząco wzrosła liczba pacjentów geriatrycznych. Fakt ten, w połączeniu ze zwiększeniem zakresu dostępnych specjalistycznych procedur diagnostycznych i chirurgicznych, spowodował, że personel weterynaryjny mierzy się na co dzień z wieloma problemami dotyczącymi premedykacji i znieczulenia ogólnego starszych pacjentów.

W medycynie weterynaryjnej nie ma jednoznacznej definicji pacjenta geriatrycznego, jednak w ujęciu ogólnym jako granicę przyjmuje się osiągnięcie 75-80% przewidywanego czasu przeżycia. Ta definicja zakłada liniową degradację rezerw fizjologicznych dla wszystkich osobników. To ona – nie wiek pacjenta – wpływa na znieczulenie (4, 5). Jest to podejście praktyczne, ponieważ istnieje duża rozbieżność w kwestii długości życia, w zależności od rasy psa – przykładowo, w przypadku doga niemieckiego czy innych ras olbrzymich mowa o pacjencie geriatrycznym, gdy osiągnie on wiek 6 lat; dla kontrastu – przedstawiciele ras małych i miniaturowych, takich jak pudel toy czy Jack Russel terrier, uznawane są za pacjentów geriatrycznych w wieku około 12 lat. W przypadku kotów średni czas życia szacuje się na 17-18 lat, co szacunkowo pozwala ustalić granicę dla pacjenta geriatrycznego na około 13-14 lat (1, 3).

Istnieją dwa główne powody zwiększonej zachorowalności i śmiertelności starszych pacjentów, związane z sedacją i znieczuleniem ogólnym. Pierwszym z nich są związane z wiekiem choroby współtowarzyszące – to sprawia, że dokładna ocena pacjenta przed przeprowadzeniem procedury premedykacji czy znieczulenia ogólnego jest niezmiernie ważna. Drugą z przyczyn zwiększonej śmiertelności starszych pacjentów jest ograniczenie funkcji i rezerw czynnościowych narządów u tzw. zdrowych pacjentów geriatrycznych. W normalnych warunkach zmiany fizjologicz...