Nefrektomia u psów i kotów

Nerki pełnią rolę narządu wydalniczego oraz regulacyjnego. Odpowiadają za usuwanie z organizmu produktów przemiany materii (m.in. mocznika, kreatyniny, kwasu moczowego), jak również niektórych leków i substancji toksycznych. Ponadto regulują gospodarkę wodno-elektrolitową oraz uczestniczą w utrzymywaniu równowagi kwasowo-zasadowej, dzięki czemu zapewniają stałe właściwości płynów ustrojowych. Kolejną funkcją nerek jest synteza substancji czynnych, takich jak renina, erytropoetyna i aktywna forma witaminy D.

Ustanie czynności nerek prowadzi do zespołu zaburzeń homeostazy organizmu, określanego jako zatrucie mocznicowe, które nieleczone kończy się śmiercią. Jednak rozwój objawów niewydolności nerek następuje dopiero po utracie 65-75% funkcji, co związane jest z dużą rezerwą czynnościową, czyli zdolnością do wzmożenia pracy przez narząd w warunkach tego wymagających. Istnienie rezerwy funkcjonalnej w nerkach ma jeszcze jedną ważną konsekwencję, mianowicie pozwala na jednostronne usunięcie narządu przy zachowanej funkcji drugiej nerki bez poważnych konsekwencji dla zdrowia pacjenta, gdy zajdzie taka potrzeba (1).

Rodzaje nefrektomii

Usunięcie nerki określa się terminem nefrektomii, w odróżnieniu od operacji nacięcia nerki, czyli nefrotomii. Możemy wyróżnić kilka rodzajów nefrektomii. Pierwszy podział opiera się na zakresie, w jakim narząd jest usuwany. Wyróżnia się tu nefrektomię oszczędzającą, prostą i radykalną. Pierwsza polega na usunięciu zmienionej części miąższu, druga z kolei obejmuje usunięcie całego narządu wraz z moczowodem. W medycynie ludzkiej, w przypadku dużego nowotworu nerki stosuje się trzecią metodę – usuwa się dodatkowo całą torebkę tłuszczową, regionalne węzły chłonne oraz nadnercze (nefrektomia radykalna). Kolejny podział opiera się na technice zabiegu – nefrektomia może zostać przeprowadzona w sposób klasyczny lub też laparoskopowo (w medycynie weterynaryjnej metoda laparoskopowa nie jest jeszcze rozpowszechniona). Metodą klasyczną d...