Leki stosowane w znieczuleniach dokanałowych u psów i kotów
Związki chemiczne zaliczane do środków miejscowo znieczulających zbudowane są z rodnika aromatycznego, łańcucha pośredniego (wiązania chemicznego) i rodnika aminowego. Charakter wiązania (estrowe lub amidowe) decyduje o klasyfikacji leku (aminoester lub aminoamid), jego metabolizmie i ryzyku reakcji alergicznych. Jednym z produktów przemiany w hydrolizie aminoestrów (prokaina, chloroprokaina, tetrakaina) jest kwas paraaminobenzoesowy (PABA), który może być odpowiedzialny za odczyny alergiczne. Z tego powodu oraz ze względu na krótką i słabą analgezję, aminoestry nie są obecnie zalecane i stosowane w znieczuleniach dokanałowych małych zwierząt. Aminoamidy nie są metabolizowane do PABA, stąd doniesienia o odczynach alergicznych po tych środkach należą do zupełnej rzadkości, zwłaszcza że żaden z metabolitów powstających w wątrobie przy udziale cytochromu P-450 nie wywołuje reakcji uczuleniowych (15). Spośród aminoamidów największą popularność w znieczuleniu dokanałowym małych zwierząt w Polsce znalazły głównie dwa leki: lignokaina i bupiwakaina, jakkolwiek w innych krajach z powodzeniem wykorzystuje się mepiwakainę, ropiwakainę czy lewobupiwakainę.
Anatomicznym miejscem blokady podczas znieczulenia podpajęczynówkowego są korzenie nerwów rdzeniowych. W każdym segmencie rdzenia kręgowego górny i dolny korzeń rdzeniowy łączą się w nerw rdzeniowy otoczony wypustką opony twardej. Korzeń górny wraz ze zwojem rdzeniowym położonym w otworze międzykręgowym przewodzi dośrodkowo bodźce czuciowe (w tym bólowe) i włókna nerwowe rozszerzające naczynia. Korzeń dolny przewodzi impulsy odśrodkowe z neuronów autonomicznych i ruchowych. W trakcie wykonywania znieczulenia podpajęczynówkowego podawane środki miejscowo znieczulające rozprzestrzeniają się w płynie mózgowo-rdzeniowym, a ich stężenie spada w związku z mieszaniem się z płynem. W znieczuleniu zewnątrzoponowym dominującym miejscem działania leków są nerwy [...]
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii