Laser chirurgiczny CO2 w praktyce weterynaryjnej małych zwierząt
Nazwa „laser” jest akronimem pochodzącym od słów light amplification by stimulated emission of radiation, w dosłownym tłumaczeniu: wzmocnienie światła poprzez wymuszoną emisję promieniowania. Termin ten, wraz z samą koncepcją lasera, został wprowadzony w 1917 r. przez Alberta Einsteina. Upłynęło ponad 40 lat, nim w 1960 r. Theodor Maiman zbudował pierwszy laser rubinowy (1-3), a rok później Charles J. Campbell przeprowadził pierwszy eksperyment nad medycznym zastosowaniem lasera w okulistyce. Laser na dwutlenek węgla został wynaleziony w 1964 r. przez C.K.N. Patela w Bell Labolatories. Już w 1966 r. Yahr and Strully zaobserwowali jego tnące i hemostatyczne właściwości. Dwa lata później doktor G.J. Jako przeprowadził eksperymentalny zabieg na strunach głosowych u psa; była to pierwsza operacja wykonana przy użyciu lasera CO2 (3, 4).
Obecnie niemal w każdej dziedzinie nauki i przemysłu wykorzystuje się ten specyficzny rodzaj światła, a lasery stały się jednym z ważniejszych narzędzi w medycynie ludzkiej. Wciąż jednak szuka się nowych zastosowań i bada jego unikalne właściwości. Pierwsze eksperymentalne zabiegi operacyjne przy użyciu lasera były przeprowadzane na zwierzętach, lecz dopiero w latach 90. XX wieku zaczęto go szerzej wykorzystywać w medycynie weterynaryjnej. Doprowadziły do tego nowe rozwiązania technologiczne, dzięki którym współczesne lasery są lepiej przystosowane do praktyki weterynaryjnej – są znacznie mniejsze i tańsze, a w połączeniu z technologią światłowodów możliwe stało się przeprowadzanie zabiegów mało inwazyjnych (1, 5, 3). Pomimo coraz większej popularności laserów w terapii zwierząt wiedza na temat zastosowania laserów w chirurgii weterynaryjnej jest stosunkowo niewielka.
[...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
