Janusowe oblicza leków sedacyjnych w medycynie i weterynarii
Od 1959 roku w wielu krajach Europy zaczęto dostrzegać niezrozumiały wzrost liczby dzieci rodzących się z różnymi wadami genetycznymi takimi jak:
- skrócone lub niewykształcone kończyny,
- zniekształcone twarze,
- brak uszu,
- deformacje narządów wewnętrznych powodujące całkowitą niezdolność do życia.
Obliczono, że w latach 1956-1962 urodziło się takich dzieci około 10 tysięcy, statystyka ta nie jest jednak pełna, ponieważ nie obejmuje poronień.
Mimo że pierwsze „talidomidowe dziecko” urodziło się pod koniec 1956 roku, minęło jeszcze pięć lat, zanim dr Wiliam Mc Bride – ginekolog z Australii – i dr Widukind Lenz – niemiecki pediatra – niemal równocześnie nabrali podejrzeń, że winę za zmiany teratogenne ponosi przyjmowany w pierwszym trymestrze ciąży talidomid. Determinacja i zdecydowanie obu lekarzy doprowadziły do wycofania leku w kilka dni po opublikowaniu podejrzeń dotyczących talidomidu.
Dopiero kilka lat później odkryto przyczynę zaburzeń rozwojowych płodów. W szczegółowych badaniach ustalono, że doustne podawanie myszom i królikom talidomidu spowodowało podobny efekt uspokajający i teratogenny jak u ludzi (8).
Talidomid (ryc. 1) jest racematem zawierający równe ilości enancjomeru S(-) i R(+). Badania wykazały, że obie formy mają silne, jakkolwiek odmienne właściwości. Rozdzielając chromatograficznie enancjomery, wykazano, że forma S podawana u myszy i szczurów dootrzewnowo wywoływała zależne od dawki zmiany teratogenne (9). Obecnie jest wiadomo, że enancjomer R(+) wykazuje efekt uspokajający i przeciwwymiotny, [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
