Choroby dysplastyczne stawu łokciowego u psa. Etiopatogeneza, diagnostyka i leczenie
W pozycji stojącej lub siedzącej łokieć chorej kończyny jest przywiedziony do tułowia, natomiast część dalsza kończyny jest zrotowana na zewnątrz i odwiedziona (8, 32).
Podczas ruchu (w stępie i kłusie) wykrok jest skrócony, zwykle jest zauważalna supinacja kończyny piersiowej z lekkim przywiedzeniem łokcia do tułowia. Może być także widoczne prowadzenie chorej kończyny ruchem okrężnym. Psy wykazują mniejszą aktywność ruchową, częściej robią sobie przerwy podczas spacerów.
Zdrowe psy przenoszą ciężar swojego ciała na kończyny piersiowe w około 60%, ale przy obustronnej kulawiźnie wywołanej rozwojem dysplazji stawów łokciowych może to być tylko 40-50%. Częstym tego następstwem jest zauważalny zanik masy mięśniowej kończyn piersiowych kosztem rozbudowy muskulatury kończyn miednicznych (32).
W badaniu klinicznym chory łokieć może być pogrubiały wskutek przebudowy (remodelingu) tkanki kostnej oraz obrzęku i przerostu tkanek miękkich. Mogą wystąpić obrzęk i wysięk do jamy stawu, ograniczenie zakresu ruchów (ROM), niekiedy wyczuwalne są krepitacje. Objawy te są już zwykle związane z rozwojem OA, zwłaszcza u psów dorosłych i starszych (8, 31). Z uwagi na to, że problem dysplazji łokcia może występować w obu kończynach, badania kliniczne i radiologiczne należy wykonywać obustronnie (3, 31).
Diagnostyka obrazowa jest najważniejszą metodą potwierdzenia rozwijającej się dysplazji stawu łokciowego u psa (5, 30). Pierwsze badania radiologiczne w kierunku dysplazji stawów łokciowych zaleca się wykonać już w wieku [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Zapisz się do bezpłatnego newslettera!
Bądź na bieżąco z nowościami z branży weterynaryjnej.
