Bliższa epifizjodeza piszczeli (TPA). Zabieg przeprowadzany w celu zredukowania kąta płaszczyzny piszczeli (TPA) jako metoda chirurgicznego leczenia młodych, rosnących psów z urazami więzadła krzyżowego przedniego (CCL) – opis przypadku własnego
Technika pomiaru TPA w badaniu RTG
Na radiogramie w projekcji bocznej wyznaczamy długą oś piszczeli na podstawie poprowadzenia linii między 2 wierzchołkami wyniosłości międzykłykciowej piszczeli oraz środkiem kości skokowej. Płaszczyzna piszczeli jest wyznaczona na podstawie poprowadzenia prostej przebiegającej przez 2 punkty – brzeg dogłowowy oraz doogonowy (3).
Po wyznaczeniu tych dwóch prostych (długa oś piszczeli oraz powierzchnia płaszczyzny piszczeli) wyznacza się prostopadłą do długiej osi piszczeli. TPA jest zawarte pomiędzy tą prostopadłą a płaszczyzną piszczeli (ryc. 1).
Technika operacyjna
Znieczulonego pacjenta układa się w pozycji leżącej na grzbiecie. Miejsce operacji – staw kolanowy – przygotowuje się według ogólnie przyjętych standardów operacyjnych. Cięcie chirurgiczne prowadzi się bocznie lub przyśrodkowo do więzadła prostego rzepki, na długości około 2-3 cm, w połowie między rzepką a guzowatością piszczeli. Następnie nacina się powięź oraz torebkę stawową tak, aby możliwe było założenie rozwieracza Gelpi w celu oceny więzadła krzyżowego przedniego. W zależności od miejsca nacięcia więzadło proste rzepki ulega przemieszczeniu na stronę boczną lub przyśrodkową – umożliwia to wprowadzenie śruby chirurgicznej. Można wprowadzić gwóźdź Kirschnera o średnicy 1,2-1,6 mm jako przewodnik w środek dogłowowej części płaszczyzny piszczeli w kierunku trzonu kości piszczelowej. Pozycję gwoździa można zweryfikować za pomocą fluoroskopii lub śródoperacyjnego radiogramu. Pożądane miejsce wprowadzenia to dogłowowo-pośrodkowo w części bliższej płaszczyzny piszczeli. Śrubę ortopedyczną wprowadza się w ten sam otwór, co gwóźdź Kirchnera, w tej [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii