Chirurgia płata spojówki w leczeniu chorób rogówki

Wrzodziejące zapalenie rogówki jest najczęściej diagnozowaną chorobą oczu u zwierząt. W wielu przypadkach prowadzi do utraty wzroku czy nawet gałki ocznej. Leczenie wrzodów głębokich rogówki to wyzwanie dla lekarza weterynarii. Dość szybko może dojść do pogłębienia się ubytku rogówki, perforacji gałki ocznej i utraty wzroku. Niezwykle istotne są przeprowadzenie dokładnego badania okulistycznego i właściwa klasyfikacja stopnia utraty zrębu rogówki. Przy utracie ≥ 1/3 grubości zrębu mówi się o wrzodzie średnio głębokim. Jeśli doszło do utraty więcej niż połowy zrębu, o wrzodzie głębokim. W wyniku utraty zrębu rogówki aż do błony Descemeta powstaje przepuklina błony Descemeta. Wrzody zrębu rogówki wybarwiają się fluoresceiną, natomiast błona Descemeta – nie. Należy jednak pamiętać, że wrzód zrębu rogówki w fazie gojenia, gdy zostaje całkowicie pokryty przez nabłonek przedni rogówki, również nie wybarwia się fluoresceiną. Głębokie wrzody rogówki są bolesne. Towarzyszą im: zapalenie tęczówki, śluzowo-ropna wydzielina, przekrwienie spojówki i przekrwienie nadtwardówkowe. Można obserwować obrzęk rogówki i jej waskularyzację. Głębokie wrzody rogówki traktuje się jako wrzody zakażone, dlatego też należy pobrać materiał do badania cytologicznego i na posiew. Najczęściej izolowanymi drobnoustrojami są: Staphylococcus, Streptococcus, E. coli, Proteus i Pseudomonas sp. (6, 7).

Leczenie farmakologiczne

Leczenie farmakologiczne powinno być natychmiastowe i agresywne. Antybiotyk powinien być dobrany na podstawie wyników badań bakteriologicznych. Do czasu uzyskania wyników należy stosować miejscowo fluorochinolony (ofloksacynę, moksyflokksacynę, cyprofloksacynę) w terapii łączonej z aminoglikozydami (tobramycyna, amikacyna). Częstotliwość podawania kropli zależy od objawów klinicznych, od 4-8 razy dziennie, a w niektórych przypadkach nawet co godzinę przez pierwszą dobę leczenia. Dodatkowo można podawać antybiotyk podspojówkowo, co w połączeniu z terapią miejscową pozw...