Postępowanie terapeutyczne w przypadku fobii dźwiękowej u psów
Kryteria diagnostyczne fobii dźwiękowej
Kryteria diagnostyczne fobii dźwiękowej to:
głęboka, niestopniowana, ekstremalna reakcja na działanie dźwięku objawiająca się unikaniem, ucieczką, lękiem i pobudzeniem układu współczulnego,
niektóre osobniki mogą reagować zamieraniem w bezruchu, brakiem reakcji na inne bodźce stymulujące (7),
występowanie innych niespecyficznych objawów, takich jak:
popuszczanie moczu,
oddawanie kału,
ślinienie się,
gryzienie przedmiotów
dyszenie,
bieganie, nieustanne krążenie,
drżenie,
wokalizacja (skomlenie, szczekanie, warczenie, wycie),
unikanie, ucieczka,
wymioty,
biegunka,
rozszerzone źrenice.
W procesie klinicznej oceny fobii należy wziąć pod uwagę:
liczbę i nasilenie bodźców wywołujących reakcje paniczne,
reakcje psa na działanie zwiastunów,
czas, w jakim pies się uspokaja po zaprzestaniu działania bodźca,
stopień, w jakim reakcje psa upośledzają jego normalne funkcjonowanie.
W terapii fobii dźwiękowej kluczowe jest połączenie działań mających na celu wyleczenie fobii wraz z łagodzeniem jej objawów.
Terapia fobii dźwiękowej składa się z wielu elementów, których łączne zastosowanie zwiększa jej efektywność.
Elementy terapii fobii dźwiękowej
Wprowadzenie zmian w środowisku życia psa, mających na celu zmniejszenie oddziaływania bodźców, to np.:
zapewnienie psu bezpiecznej kryjówki – może być to rodzaj budy z grubymi wyciszonymi ścianami ustawionej w rogu pomieszczenia, do którego pies zwykle ucieka przy działaniu bodźców dźwiękowych, lub miejsca w szafie, w której pies zwykle się chowa,
zainstalowanie żaluzji wyciszających w oknach,
włączenie urządzenia emitującego biały szum,
zastosowanie słuchawek na uszy dla psa.
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
