Lęk separacyjny u psa

Czym jest, a czym nie jest lęk separacyjny?

Jest reakcją paniczną na bodźce wywołujące strach, jest to dosłownie fobia. Zrozumienie skali tego problemu jest niezwykle istotne. Pies panicznie boi się zostawać sam i nie zmodyfikujemy jego zachowania, dopóki nie zrozumiemy poziomu tej paniki. Problem jest złożony i trudny.

Stres objawia się już przy sygnałach wyjścia właściciela z domu (jak np. ubieranie butów, założenie czapki, wzięcie do ręki kluczy od garażu), następnie zaczyna się nasilać, by po tym, jak pies zostanie sam, zaczął manifestować go poprzez różne sygnały, od najmniejszych, takich jak:

dyszenie,

bieganie

poszczekiwanie,

nadmierna wokalizacja,

drapanie i niszczenie przedmiotów, do samookaleczeń włącznie.

Na pewno nie jest nudą, zainteresowaniem innym zwierzęciem, lękiem przed hałasem – to może być powiązane, są psy, które boją się burzy, ale tak długo, jak nie pozostają w domu same podczas burzy, nie wykazują lęku separacyjnego. Nie jest zaburzeniem funkcji poznawczych u starszych psów ani nieodpowiednim wprowadzeniem klatki kennelowej – najlepszy trening klatkowy nie eliminuje lęku separacyjnego.

Znamy wiele czynników, które są związane z lękiem separacyjnym, jak i wiele takich, które nie są z nim związane. Potencjalnie wpływ na rozwój problemu mają następujące czynniki:

wielokrotna zmiana opiekuna,

dostawa lotnicza,

niedożywienie w okresie szczenięcym,

zbyt wczesna separacja od matki,

nagła, długa nieobecność opiekuna (wakacje),

śmierć/odejście członka rodziny,

wprowadzenie nowego członka rodziny,

traumatyczne wydarzenia,

fobie dźwiękowe,

predyspozycje genetyczne – istnieją już badania wskazujące na możliwe predyspozycje genetyczne do lęku separacyjnego (w tym m.in. selekcja hodowlana dla psów współpracujących w bliskim kontakcie wzrokowym z opiekunem).

Czynniki środowiskowe w połączeniu z predyspozycją mogą prowadzić do lęku. Natomiast nie oznacza to, że nie możemy z powodzeniem ...