Lęk separacyjny u psa

Lękiem separacyjnym opiekunowie zwykli nazywać każde zachowanie psa, które wskazuje na tęsknotę za właścicielem, tj.:

stanie pod drzwiami,

chodzenie za właścicielem,

wycie, szczekanie,

bieganie,

drapanie w drzwi, framugi okien,

dyszenie,

ślinienie się,

niespokojne bieganie.

Niektórzy opiekunowie zgłaszają, że takie zachowanie jest prezentowane nawet podczas ich obecności w domu.Należy zachować ostrożność, stawiając diagnozę bez konsultacji ze specjalistą. Umiejętność odróżnienia lęku separacyjnego od innego schorzenia zdrowotnego lub behawioralnego ma istotne znaczenie dla rozpoczęcia i planu leczenia. Możemy mieć do czynienia z lękiem separacyjnym, jak również z problemem zdrowotnym, a także z „nadmiernym przywiązaniem do właściciela” i wieloma innymi.

Luciana S. de Assasis i inni w opracowaniu Disambiguating Separation Related Problems in Dogs omawiają termin „problemy związane z separacją” (ang. separation-related problems, SRP), jest on używany w odniesieniu do zachowania, które jest problematyczne dla właściciela, gdy jego pies jest pozostawiony sam, niezależnie od przyczyny. Uważa się, że od 22,3 do 55% ogólnej populacji psów wykazuje te objawy i stanowią one od 14 do 40% przypadków kontaktu z behawiorystą dotyczących zachowania psów. Chociaż przypadki te są stosunkowo łatwe do zidentyfikowania, toczy się debata na temat różnych form problemu, a przypadki te można różnie opisywać jako „lęk separacyjny”, „zaburzenia związane z separacją” lub „problemy związane z separacją”.

Niewątpliwie istnieje również niekonsekwencja w stosowaniu tej terminologii, ponieważ nie istnieje test „diagnostyczny” określający specyficzny mechanizm biologiczny. W związku z tym nie jest zaskakujące, że badania nad SRP u psów mogą prowadzić do mylących, niespójnych, a nawet sprzecznych wyników. Na przykład Flannigan i Dod­man oraz Storengen i in. donoszą, że sterylizacja zwiększa ryzyko tych problemów ponad trzykrotnie, podczas gdy McGreevy i Mas...