Badanie holterowskie psów i kotów

Badanie elektrokardiograficzne jest stałym i niezbędnym narzędziem diagnostyki kardiologicznej. Zazwyczaj wykonuje się krótkotrwałą, tzw. ambulatoryjną, rejestrację EKG. Jednak zdarzają się pacjenci, u których dane z wywiadu i badania klinicznego wskazują, że za objawy kliniczne może być odpowiedzialna zła praca serca, ale brak jest na to dowodów w wynikach badań ambulatoryjnych. U takich pacjentów możemy podejrzewać, że problemy kardiologiczne mają charakter napadowy, a w ich wykryciu może dopomóc wykonanie długotrwałej rejestracji EKG (badania EKG metodą Holtera).

Wskazania do wykonania badania EKG metodą Holtera

Najczęstszym wskazaniem do wykonania badania EKG metodą Holtera jest chęć udokumentowania napadowych zaburzeń rytmu serca. Mogą być one związane zarówno ze zwolnieniem akcji serca (bradykardie), jak i z przyśpieszeniem akcji serca (tachykardie) (ryc. 1-7).

Nie trudno się domyślić, że bradyarytmię leczy się przeciwstawnie działającymi lekami do tachyarytmii – tak więc próba leczenia bez wykonania rejestracji holterowskiej „na ślepo” może skończyć się tragicznie.

Analiza zapisu holterowskiego

Podstawowa analiza – częstość akcji serca

Obowiązkową częścią analizy zapisu holterowskiego jest określenie minimalnej, maksymalnej i średniej częstości akcji serca. Średnia częstość akcji serca (mHR, ang. mean heart rate) jest wyrażana średnim odstępem RR (mRR, ang. mean RR interval). Odstępy RR są w analizie holterowskiej określane jako odstępy NN (ang. normal-to-normal) (27). Określamy też maksymalną długość trwania pauz (maksymalną wielkość NN).

Ocena rytmu

Innym stosunkowo częstym wskazaniem do wykonania badania holterowskiego jest stwierdzenie, czy obecna w badaniu ambulatoryjnym arytmia, którą na podstawie wykonanego zapisu uznalibyśmy za niegroźną, rzeczywiście jest niegroźna. Poszukujemy wtedy w zapisie EKG okresów nasilenia arytmii lub pojawiania się dodatkowej groźnej arytmii (np. pojawianie się napadowego częstoskurczu komorowe...