Atopowe zapalenie skóry u psów – aktualne wskazania diagnostyczne i leczenie farmakologiczne

Etiopatogeneza i rozpoznanie choroby  

Atopowe zapalenie skóry (azs) jest powszechnie występującą, szacowaną na 10-15% populacji psów, chorobą świądową skóry z predyspozycją genetyczną do rozwoju zmian zapalnych, a powodowaną przez reakcję nadwrażliwości na alergeny środowiskowe oraz przez wikłające zakażenia bakteryjne i grzybicze skóry. Choroba charakteryzuje się specyficznym obrazem klinicznym dla predysponowanych ras psów, jak: west highland white terriery, labradory, golden retrievery, boksery, buldogi francuskie, owczarki niemieckie, cocker spaniele (3, 6). W zależności od rasy wykazano różne zależności genetyczne. Nie występuje jeden schemat dziedziczenia atopii u psów, nie jest więc możliwe, jak dotąd, przewidywanie u poszczególnych osobników wystąpienia objawów atopii i wdrożenia programu eliminującego osobniki będące nosicielami „genu atopii” z hodowli (2, 19, 21, 26). Wyróżnić można trzy główne fenotypy AZS: osobniki bez zmian z silnym świądem, osobniki ze zmianami rumieniowymi i świądem (ryc. 1 i 2) oraz osobniki, u których przeważają wtórne zakażenia bakteryjne i grzybicze (Malassezia spp.) (ryc. 3) z zespołem keratołojotokowym (ryc. 4).

Specyficzna lokalizacja zmian w okolicy małżowin usznych, okolicy warg, dalszych odcinków kończyn, ze zmianami sezonowymi, nasilającymi się w różnych porach roku i ustępującymi dość szybko po podawaniu glikokortykosteroidów w dawkach przeciwzapalnych, są zazwyczaj podkreślane w kryteriach diagnostycznych klinicznych postaci atopii. U pewnego odsetka zwierząt występują zapalenie spojówek (21-30%) i wypływ surowiczy z nosa (7%). Bardzo istotną cechą jest nawrotowy charakter choroby; zazwyczaj podczas działania leków objawy ustępują, zaś kiedy leki przestają działać, dochodzi do ponownego wystąpienia identycznych zmian w&nb...