Artefakty w bezpośredniej radiografii cyfrowej

Artefakty powszechne w różnych systemach radiografii

Na czytelność zdjęcia i pojawienie się artefaktów w cyfrowym obrazowaniu ma wpływ wiele czynników. Jak się okazuje, te same problemy mogą być źródłem artefaktów zarówno w obrazowaniu konwencjonalnym wykorzystującym błony RTG, jak i w rentgenodiagnostyce cyfrowej. Należy tutaj wymienić m.in. czynniki związane z jakością pierwotnej wiązki promieniowania czy też z właściwościami optyki rentgenowskiej (2, 6, 9). W związku z tym należy pamiętać o idealnym wyśrodkowaniu kratki i panelu detektora względem promienia centralnego wiązki promieni X. Nieprawidłowe usytuowanie poszczególnych elementów powoduje odcięcie wiązki, w efekcie niedostateczne i nierównomierne naświetlenie radiogramu (ryc. 1, s. 54). Źródłem kolejnych artefaktów, podobnie jak w przypadku radiografii tradycyjnej, mogą być zabrudzenia na sierści pacjenta (błoto, żel, płyny dezynfekcyjne zawierające jod), czy też elementy metalowe szelek i obroży (ryc. 2, s. 54) (2).

Ponadto nie sposób nie wymienić jednego z najczęstszych powodów do powtórnej ekspozycji w weterynaryjnej diagnostyce rentgenowskiej, jakim jest ruch zwierzęcia (ryc. 3, s. 55). Ryzyko błędnej analizy czy utraty szczegółów na radiogramie możliwe jest również w przypadku niewłaściwego ułożenia badanej okolicy ciała pacjenta. Przyczyną może być niestaranne przytrzymanie zwierzęcia przez właściciela bądź też nieodpowiednie ułożenie badanej części ciała pacjenta przez osobę, która wykonuje badanie (ryc. 4, s. 55).

Jeżeli badana okolica ciała znajduje się w obwodowej części wiązki promieniowania lub nie jest ułożona równolegle do płaszczyzny odbiorczej, na zdjęciu obserwujemy powiększenie i zniekształcenie badanych struktur, czyli przerysowanie (ryc. 5, s. 55) (2, 3, 9). Zaawansowane technologie detekcji zastosowane w panelu detektora muszą gwarantować wysoką czułość na promieniowanie X. Tym samym bezpośrednie systemy cyfrowe są bardzo wrażliwe również na promieniowanie rozproszone...