Aktualna sytuacja w kraju i na świecie związana z występowaniem zakażeń cirkowirusami typu 2 (PCV2) oraz PCV3 i PCV4
Cirkowirusy stanowią grupę małych, jednoniciowych DNA wirusów o kolistej strukturze genomu i długości zaledwie 2 tysięcy nukleotydów (10). Po raz pierwszy cirkowirus świń typu 1 (PCV1) stwierdzono w na początku lat 70. XX wieku (12). Z kolei w latach 80. i 90. u papug hodowlanych stwierdzono po raz pierwszy chorobę dzioba oraz piór wywoływaną przez cirkowirusa BFDV, cirkowirozę gołębi powodowaną przez PiCV (ang. pigeon circovirus) czy też cirkowirozę w stadach hodowlanych gęsi (ang. goose circovirus – GCV). Pomimo stwierdzenia występowania poszczególnych gatunków u ptaków czy świń dotychczasowa rola tych wirusów była bagatelizowana ze względu na trudne do oszacowania ekonomiczne znaczenie tych jednostek chorobowych (5, 7). Do chwili obecnej sklasyfikowano 39 cirkowirusów zakażających różne gatunki ptaków wolno żyjących i hodowlanych, ssaków oraz rzadziej ryb. Wirusy te mogą również występować u przedstawicieli stawonogów i płazów. Jednakże pierwszym cirkowirusem stwierdzonym u ssaków był cirkowirus świń (PCV) (5).
Wiodącą rolę ekonomiczną stanowią zakażenia stad trzody chlewnej cirkowirusami należącymi do typu 2 (PCV2), jednakże, jak wspomniano, cirkowirusem świń stwierdzonym po raz pierwszy w latach 70. w Niemczech był niepatogenny PCV1 zidentyfikowany metodą mikroskopii elektronowej jako zanieczyszczenie ciągłej hodowli komórkowej nerki świni (PK-15) (ATCC-CCL31). Technika ta pozwoliła na określenie dwudziestościennej symetrii PCV1 o średnicy zaledwie 17 nm z kolistą cząsteczką jednoniciowego DNA oraz pojedynczym białkiem kapsydu. PCV1 zidentyfikowano na podstawie technik serologicznych wyłącznie u świń i wykazano brak możliwości zakażenia innych gatunków ssaków (myszy, królików, bydła) oraz naczelnych, w tym ludzi. Na podstawie dalszych badań PCV1 stwierdzono [...]
którzy są subskrybentami naszego portalu.
i ciesz się dostępem do bazy merytorycznej wiedzy!
Mogą zainteresować Cię również
POSTĘPOWANIA
w weterynarii