Sarkoidoza – etiopatogeneza i postaci kliniczne choroby

Sarkoidozą u koni nazywamy łagodną chorobę nowotworową polegającą na występowaniu narośli (sarkoidów) w skórze. Sarkoidy są powszechnie występującym, miejscowym, fibroblastycznym nowotworem skóry z tendencją do nawrotów.

Sarkoidy nie umiejscawiają się w narządach wewnętrznych, najczęściej są jedynie defektem kosmetycznym skóry. Guzy negatywnie wpływają na materialną wartość koni oraz użytkowość ze względu na umiejscowienie zmian, w większości przypadków nie zagrażając bezpośrednio życiu zwierząt. W artykule przedstawiono najnowszą wiedzę na temat przyczyn ich powstawania, jak i opisano postaci kliniczne choroby (9, 11, 12).

Sarkoidy, jako najczęstsze guzy skóry (50% wszystkich guzów) występujące u koniowatych, szacunkowo dotyczą 18-40% populacji koni. Występują u zwierząt na całym świecie, niezależnie od rasy, umaszczenia, płci i wieku. Jednakże niektóre rasy są bardziej podatne na wystąpienie choroby (thoroughbred, konie arabskie, freiberger, appaollosa). Dotyczy ona zwierząt młodych, między 3. a 6. rokiem życia. Sarkoidy pojawiają się najczęściej w miejscach objętych urazem (rany, otarcia spowodowane siodłaniem koni, miejsca pogryzienia przez owady), mogą również pojawiać się w miejscach, gdzie do urazu doszło nawet pół roku wcześniej. Badania przeprowadzone w 1999 roku przez Equine Disease Quarterly wykazały, że zmiany występują w 51% na głowie i szyi, w 25% na kończynach i łopatkach oraz w 24% na tułowiu, szyi i genitaliach. Zmiany mogą rozprzestrzeniać się na inne części ciała koni oraz prawdopodobnie na inne zwierzęta ze stada (kopanie, gryzienie, rany po ukąszeniu owadów). Występowanie choroby w jednym stadzie u osobników mających ze sobą bezpośredni kontakt wskazuje na tło zakaźne sarkoidu (5, 11, 12).

Patogeneza i epidemiologia

W patogenezie i epidemiologii uwzględnia się rolę bydlęcego papillomawirusa BPV, jak i much jako wektorów. Sekwencje DNA BPV zostały znalezione u koni, u których zaobserwowano rozwój choroby. Wiadome jest, że BPV typu...