Immunomodulacja: leczenie żywieniem – cz. II

Na poziomie molekularnym stres opóźnia stan zapalny poprzez zmniejszenie skuteczności nadzoru immunologicznego mediowanego przez L-selektynę (CD62L), a realizowanego przez fagocyty (Kehrli et al., 61-81). Stres obniża ilość IFN-γ wydzielanego przez limfocyty, może też zmniejszać skuteczność prezentacji antygenu poprzez obniżenie ekspresji cząsteczek MHC klasy II na komórkach APC, a przez to opóźnić lub upośledzić reakcje immunologiczne na szczepionkę.

Gdy pojawia się stres, odpowiedzą na niego są zmiany fizjologiczne pomagające organizmowi uporać się z czynnikiem stresującym (czyli reakcja ucieczki lub walki). Jednak stres przewlekły skutkuje ciągłą aktywacją takich odpowiedzi, co wiąże się z aktywacją osi podwzgórze – przysadka – nadnercza i osi układ współczulny – rdzeń nadnerczy oraz produkcją glikokortykoidów i katecholamin. Ekspresja receptorów glikokortykosteroidów realizowana jest przez wiele komórek układu immunologicznego, które w ten sposób wiążą kortyzol, zaburzając funkcje NF-κB, co z kolei prowadzi do regulacji aktywności komórek produkujących cytokiny. Utrzymujące się uwalnianie hormonów stresu ma niekorzystny wpływ na układ immunologiczny.

Proponowano wiele modeli, które miały wyjaśniać mechanizm działania hormonów stresu na komórki układu immunologicznego (Padgett and Glaser, 444-48). Glikokortykoidy mają wpływ na ekspresję cytokin, cząsteczek kostymulujących i adhezyjnych, co wpływa na migrację, różnicowanie, proliferację i funkcję efektorową komórek immunologicznych (Mirani et al., 6361-68; Ashwell, Vacchio and Galon, 644-46; Russo-Marie, 281-86). Receptory adrenergiczne wiążą epinefrynę i norepinefrynę oraz aktywują białko wiążące się z elementem odpowiedzi na cAMP, indukując transkrypcję genów kodującą szereg genów odpowiedzi immunologicznej, w tym genów dla cytokin. Podwyższone poziomy katecholamin wyprodukowanych podczas stresu mogą modyfikować geny odpowiedzi immunologicznej (Shaywitz and Greenberg, 821-61).

Stres jest kolejnym is...