Zasady bezpiecznej pracy z promieniowaniem rentgenowskim

Zasady pracy lekarza weterynarii z promieniowaniem rentgenowskim

1. Odpowiednie ustawienia aparatu rentgenowskiego podczas wykonywania zdjęć

Obraz RTG złej jakości nie ma wartości diagnostycznej i naraża personel na dodatkowe promieniowanie przy wykonywaniu powtórnego zdjęcia (zasada nr 1).

Odpowiednie napięcie prądu kV i obciążenie prądowo-czasowe mAs (iloczyn natężenia prądu [mA] i czasu ekspozycji [s]) różni się w zależności od obszaru, który chcemy przedstawić na zdjęciu. Zdolność do penetracji tkanek przez wiązkę promieniowania rentgenowskiego zależy od jej energii, czyli wielkości kV. Wyższa wartość kV to większa energia docierająca do obiektu. Przy stałej wartości mAs niska wartość kV powoduje dotarcie zbyt małej energii do obiektu, co skutkuje zbyt niedoświetlonym (ang. underexposed) obrazem – czyli zbyt „białym” zdjęciem. Natomiast zbyt wysoka wartość kV powoduje nadmiar promieniowania penetrującego obiekt i zdjęcie powstaje prześwietlone (ang. overexposed) – zbyt „czarne”.

Każdy producent sprzętu rentgenowskiego wyposaża kupującego w tabele, na podstawie których użytkownik dobiera parametry. W nowszych aparatach, np. cyfrowych, parametry dobierane są automatycznie na podstawie wagi zwierzęcia i prześwietlanej części ciała.

Możemy pogrupować obszary ciała na trzy kategorie w zależności od zmian ustawień:

klatka piersiowa – by wyeliminować brak ostrości w związku z ruchami oddechowymi i pracą serca, potrzebna jest niska wartość mAs (bardzo krótki czas ekspozycji x bardzo wysokie natężenie), ale wymagana jest też wyższa wartość napięcia kV. Taka kombinacja parametrów pozwala na uzyskanie obrazu o szerokiej gamie odcieni szarości potrzebnego do oceny miąższu płuc. Zdjęcie wykonuje się w momencie wdechu – powietrze jest najlepszym kontrastem i pozwala na odpowiednie rozróżnienie poszczególnych elementów płuc. Na zdjęciach wykonanych w wydechu nierzadko interpretowane są zmiany patologiczne, sztucznie spowodowane przez słabe napowietrzeni...