Odmienny obraz chorobowy u psów i kotów w starszym wieku

Starsze psy i koty stanowią coraz liczniejszą grupę odwiedzającą gabinety dla małych zwierząt. Starsze, to znaczy te, które ukończyły 7. rok życia, według aktualnych kryteriów przyjętych dla programów geriatrycznych (1, 4, 7, 11). Szacuje się, że jest ich około 35-40% wśród wszystkich pacjentów, tj. 2,5 raza więcej niż zwierząt w wieku do 1,5 roku (5, 6).

Ponadto rosnąca świadomość właścicieli zwierząt związana z zapewnieniem im coraz lepszych warunków życia, żywienia, profilaktyki, jak również poprawa możliwości diagnostyczno-leczniczych weterynarii małych zwierząt sprawiają, że czas życia psów i kotów wydłuża się, i to zarówno w stosunku do zwierząt rasowych, jak i mieszańców. Czy psy i koty powyżej 7. roku życia chorują w ten sam sposób jak w wieku młodszym? Czy w stosunku do nich można stosować identyczne podejście jak do zwierząt w wieku juniora i w wieku dorosłym? Na powyższe pytania autorzy próbują odpowiedzieć w poniższym artykule.

Psy i koty w wieku 7 + i zmiany w ich fizjologii

Ustanowiona granica 7 lat pomiędzy wiekiem psów i kotów dorosłych a wiekiem uznanym za starszy lub geriatryczny wielu właścicielom może wydawać się zbyt niska i arbitralna. Jednak za główne kryterium tego podziału uznano rozpoczynające się w tym wieku zmiany wsteczne zachodzące w fizjologii i metabolizmie zwierząt, mimo wielokrotnie obserwowanego dobrego funkcjonowania i braku zmian w wyglądzie zewnętrznym zwierząt. Rozpoczęcie występowania zmian wstecznych dotyczy jednak całego organizmu i ma wpływ, bezpośredni lub pośredni, na wygląd i funkcjonowanie zwierząt.

Zmiany te są postępujące i nieodwracalne, i przyjęto je nazywać procesem starzenia (2, 12, 13). O szybkości postępu zmian decydują oczywiście uwarunkowania genetyczne i modyfikacje środowiskowe: dieta, ruch, przebyte i aktualne choroby, profilaktyka, opieka domowa i weterynaryjna. Zmiany, które można nazwać widocznymi, dotyczą wyglądu całej sylwetki, zachowania i sposobu reagowania na bodźce zewnętrzne or...