Zaburzenia równowagi u psów

Wyszukaj w serwisie

Zaburzenia równowagi u psów

Ośrodkowy zespół przedsionkowy

Pacjenci z zaburzeniami ośrodkowego układu przedsionkowego wykazują te same objawy co w przypadku choroby obwodowej oraz zaburzenia wskazujące na uszkodzenie pnia mózgu (2, 3, 4). Do tych zaburzeń należą między innymi zaburzenia propriocepcji (deficyty reakcji postury i postawy) (ryc. 12), posmutnienie lub otępienie wywołane uszkodzeniem wstępującego siateczkowego systemu aktywującego (ARAS) oraz obecność innych deficytów nerwów czaszkowych niż tylko twarzowego i współczulnego (ryc. 4). U pacjentów tych obserwuje się również patologiczny oczopląs, który jednak najczęściej jest pionowy lub rotacyjny. Co więcej, w wypadku choroby ośrodkowej oczopląs może się zmieniać, w zależności od pozycji głowy. Bardzo pomocny w ocenie funkcji układu przedsionkowego jest manewr Hallpike’a (ryc. 6). U zwierząt z dłużej trwającą chorobą przedsionkową obwodową lub ośrodkową może dojść do kompensacji pewnych deficytów (jak na przykład oczopląs) mimo nadal trwającej choroby. Zmiana pozycji głowy sprawia, że objawy przedsionkowe się nasilają, co jest pomocne dla lekarza klinicysty w zdefiniowaniu lokalizacji neurologicznej u pacjenta (2, 3, 4).

Listę diagnostyki różnicowej dla ośrodkowego zespołu przedsionkowego przedstawiono w tabeli 1 (s. 45).

Rokowanie dla ośrodkowego zespołu przedsionkowego jest ostrożne lub złe. Zależy ono od przyczyny choroby oraz stanu pacjenta podczas pierwszej wizyty. Leczenie ma szansę powodzenia tylko, gdy choroba jest dobrze rozpoznana i terapia ma charakter celowany. W wypadku ośrodkowego zespołu przedsionkowego największą wartość diagnostyczną ma badanie tomografią rezonansu magnetycznego oraz badanie płynu mózgowo-rdzeniowego (3).

Ten materiał dostępny jest dla zalogowanych użytkowników.
Załóż konto i dołącz do grona użytkowników naszego portalu!
Chcesz mieć dostęp do wszystkich materiałów na portalu?
Poznaj nasze serwisy